ἡμέρα ῥωμαϊκή τε καὶ ἑλληνίς· ὅτι οἱ ἀρχαῖοι περὶ τῶν ἀρχαίων ἐφρόνουν·

Τί μήν ποτε ἥδιον πρεσβύτερόν θ’ὑμῖν, ὦ δαιμόνιοι, εἶναι δυνατὸν τοῦ περὶ τὰ τοῦ Κικέρωνος Ῥωμαΐζοντας διαλέγεσθαι ἢ τοῦ ἀνασκοπεῖν τὰ τῶν πάλαι συγγράμματα Ἑλληνίδι χρωμένους φωνῇ ἢ τοῦ τὴν γλῶτταν ἐκμανθάνειν τὴν Σανσκριτικὴν; Ἐάνπερ εἴτ’οὐκ ὀλίγῃ τούτων ἐπιθυμίᾳ φερόμενοι τυγχάνητε εἴτ’οὐ πάνυ ἄγευστοι, ἀσμένους πρόσιτε πρὸς ἡμᾶς ἅτε τὰς λεγομένας Γεύσεις παρασκευάζοντας, ἐν αἷς απόπειραν ἐνδέχεται ὑμῖν ποιεῖσθαι τῶν ἀρχαίων γλωττῶν οὐ μόνον διαλόγῳ τερπομένοις, ἀλλὰ καὶ μαθήμασι μέλεσί τε.